verdwaald!

Ik zit nu bij mn nieuwe gastgezin: Sodehou, in Abomey-Calavi; een dorpje vlakbij Cotonou. Hier ben ik afgelopen vrijdag naar toe vertrokken en werd ik hartelijk verwelkomd door de vader Bruno met ¨Bonjour, ma grande fille¨ (goedendag, mijn grote dochter) Ze hebben drie kinderen: Melchior van 8, Palmyre van 5 en Bruno jr van 2 jaar. En dan is er nog een huishoudster. Ze wonen in een rond huis omringd door een grote tuin. Ikzelf heb een kamer, dat apart van het huis is. Er is gelukkig moderne sanitaire voorzieningen aanwezig, ik heb zelf weer een douche. De cadeautjes die ik mee had gebracht vielen wel in de smaak. Melchior sprong een gat in de lucht toen ie zag dat ie een bal had gekregen, en Palmyres puzzel werd direct uitgeprobeerd. Junior was eerst een beetje bang voor de knuffelbeer, maar ze zijn geloof ik nu wel vriendjes geworden. Nu ik mijn taalcursus heb afgerond ben ik dus begonnen met mijn vrijwilligerswerk in het bejaardentehuis hier in Abomey-calavi. Het is echt een enorm gebouw, dat heel afgelegen ligt. Er wonen en werken allemaal nonnen. Soms heb ik echt het gevoel in de ¨sound of music¨ of ¨sister act¨ te zijn beland. Als ik bijvoorbeeld zie dat een hele club nonnen zich in een auto werkt om te gaan vertrekken doet dat me echt aan die films denken! echt grappig gezicht... De nonnen staan elke dag om 5uur op, om half 6 is het dan bidden en dan om 6uur beginnen ze met de bejaarden te wassen etc. Om 7uur is er dan een mis. Om 8uur is het ontbijt en daarna is het tijd voor schoonmaken en opruimen tot 12 uur want dat is de lunch. Van 13uur tm half 4 is het rusten. En om 17.30 is het weer bidden en hierna om 18uur is het dinner en daarna gaan de bejaarden naar bed en om 20.30 geloof ik bidden de nonnen nog een keer en om 21uur is de dag dan voorbij voor hen. Voor mij begint de dag om 7uur, en om 8uur begin te werken (heb half 7 geprobeerd, maar dat was iets te veel van het goede en in de extra tijd deed ik niet veel meer dan 1persoon helpen te wassen en de mis bij te wonen) En om half 7 ben ik dan klaar met werken en brengt een zemidjan me weer naar huis. Maar er maar weinig voor mij te doen naast het huishouden. Aangezien s middags de meeste nonnen een cursus fon (plaatselijke taal hier) ofzo volgen is er s middags eigenlijks nix voor mij te doen. Heb hier een eigen kamer met douche en bed en daar rust ik dan tot half vier uit maar eigenlijk is er daarna ook niets meer voor mij te doen tot het diner, waar ik dan iemand met het eten kan helpen. Dus het is niet helemaal wat ik wil. Het verschil met nederland is dat hier wel genoeg personeel is, dus het wassen en verdere verzorging van de bejaarden is heel snel gebeurd en duurt niet zoals in Nederland bijna de hele ochtend. De nonnen zijn allemaal buitenlanders uit Kenia, India, Spanje, Maleisie etc. Maar spreken allemaal frans onderling, hoor heel wat verschillen accenten zo. De bejaarden zijn ook niet allemaal Beninoise, er zijn ook die uit Nigeria of andere Afrikaanse landen komen. De communicatie met hun is wel heel lastig, omdat veel van hen geen frans spreken. (waarschijnlijk omdat ze nooit naar school hebben kunnen gaan) Het bejaardentehuis is verder supermodern, vergelijkbaar met een europese instelling. Dit even over mijn nieuwe omgeving.

Zaterdag ben ik begonnen met werken, na mijn werk zou ik mijn ¨papa¨ bellen en zo hij me komen ophalen. Maar dit was niet mogelijk omdat mn telefoon daar niet werkt, dus besloot lopend weer naar huis te gaan. Ik had geen straatnaam ofzo, maar ik dacht dat ik de route wel wist maar dat was dus niet het geval. Ik kon het huis niet meer vinden:s Inmiddels had ik wel weer bereik dus probeerde mijn familie te bellen om naar de straatnaam te vragen zodat ik een zemidjan naar huis kon nemen, maar het ontvangt was heel slecht en verstond hun niet. Dus besloot het via de sms te proberen. Maar kreeg geen antwoord terug. Inmiddels begon ik toch wel wanhopig te worden, want het begon donker te worden. Ik besloot maar een Beninois te vragen om te bellen, misschien kon die hun ondanks het slechte ontvangst toch verstaan, maar hem werd verteld dat ie op moest hangen. Begreep er nix van! Besloot het nog een keer te proberen en vroeg een andere Beninois te vragen te bellen en te vertellen dat hier een ¨wanhopige, verdwaald nederlands meisje op haar ¨papa¨ wacht; en die kreeg het wel voor elkaar: Ze zouden me komen ophalen. Ik was helemaal opgelucht, dacht dat het eindelijk goed kwam, maar er verschijnde een andere man, die helemaal niet mijn gastvader was. Het bleek dat ik een verkeerd nummer had:s Toen zag ik het helemaal niet meer zitten, maar gelukkig bood de man die voor me belde en de man die vervolgens verscheen met me opzoek te gaan naar mn huis. Ik herrinerde me alleen de buurt nog, dus daar gingen we op hun motors heen. Maar het was al donker en herkende niets meer. Niemand kende de familie Sodehou ook. Gelukkig was mijn gastfamilie inmiddels ongerust geworden en hadden Brice ( van de organisatie syto) gebeld en die had mijn nummer, dus die belde mij op om te vragen waar ik was. Toen ik uitgelegd had dat ik verdwaald was, legde hij uit waar ik heen moest gaan en waar vervolgens mijn gastpapa me kwam ophalen! En eindelijk om half negen ( ik was om 16uur bij het bejaardentehuis vertrokken, te voet zo het normaal gesproken niet langer dan een uur moeten duren) was ik dan thuis, en heb ik direct maar de straat opgeschreven en het juiste telefoonnummer in mijn mobiel opgeslagen. Zodat het niet meer kan gebeuren! Inmiddels heb ik ook een zemidjan geregeld die me elke dag naar mijn werk brengt en me ook weer ophaalt.