een begrafenis en huwelijk in een weekend

Salut!

Het vorige weekend had ik me weer in een taxi gepropt om voor een weekend weer naar Cotonou/Calavi terug te gaan. Ik arriveerde de vrijdag, had een dag vrijaf genomen, in calavi bij mijn oude gastfamilie. Hier werd mij verteld dat de buurman was overleden, dat was een belangrijk persoon in Bénin en zelf de president was gekomen om de familie te condoleren. Zelf kon ik de man niet zo goed, maar de vrouw en zijn twee jongste kinderen ( van ong. 2 en 6 jaar) kende ik daarentegen wel. En nu moeten ze hun vader al missen. Die zaterdag zou de echte begrafenis plaatsvinden, maar die vrijdagavond was er al een dienst ten ere van hem naast ons huis en ik ben even bij de familie langs gegaan om hun te condoleren. De hele nacht door was er muziek en een dochter van de overledende die niet in calavi woont douchte bij mij op de kamer,wat geen probleem was, maar ze kwam om half 4 in de ochtend ook langs om zich te wassen en te verkleden dus mijn nachtrust was niet optimaal. En om 7uur ging de wekker al weer, want had Honore ( de directeur van ONG Arbre de Vie) gebeld om te vragen of ik die zaterdag kon langskomen, verstond hem niet zo goed, maar kon er op uit maken dat ik vroeg moest komen omdat er iets was, dus om 8uur ging ik al op pad, op zoek naar een zemidjan die me bij de taxistandplaats bracht. Hier vond ik een taxi die direct vertrok naar Cotonou, maar niet veel verder stonden we alweer stil met pech. De chauffeur kon het niet zosnel repareren dus we moesten op zoek naar een andere taxi. Aangezien ik haast had, besloot ik maar een zemidjan naar Cotonou te nemen die me voor het huis van Honoro en Gaby kon afzetten. Achteraf gezien maar goed ook, want kwam erachter dat de hele weg naar Cotonou vast zat. De auto's kwamen maar moeizaam vooruit, terwijl de motors aan de zijkant konden passeren en dus zonder problemen konden doorgaan. Eenmaal bij Honore en Gaby werd ik weer hartelijk ontvangen en ontmoette ik Katharina, een Duitse, die nu voor de ONG werkt. Er werd mij verteld dat Matthieu, ook een werknemer van de ONG, vandaag met de Canadeze Sylvie in het huwelijksbootje zou stappen. Dat had ik aan de telefoon niet meegekregen. Het zou een 'happiness' zijn als ik ook zou blijven, dus besloot maar te blijven. Ik had ten slot van rekening nog nooit een Beninse bruiloft meegemaakt. Voordat we naar het gemeentehuis vertrokken, gaf ik Honore en gaby het geld dat jullie, familie en vrienden, hebben gegeven ten bate van de ONG, hier waren ze erg blij en dankbaar mee. Wie wat heeft gegeven: BEDANKT. Ik voelde me niet echt op mijn gemak in mijn jeans, bij gebrek aan andere kleding, tussen allemaal afrikanen in hun mooiste outfit. Het huwelijk voltrok zich in het gemeentehuis met veel geschreeuw in een microfoon dat we vooral maar steeds weer moesten klappen. Het werd in een klein gezelschap van familie en vrienden van Matthieu gehouden. Er was geen familie van Sylvie, want in Canada zouden ze later nog voor de kerk trouwen. Nadat ze tot man en vrouw waren benoemd namen we foto's bij het gemeentehuis, in de tuin van 'Benin Marina' hotel en het strand en daarna aten en dansten we op het dak van Honore en Gaby's huis, waar van af je een mooi uitzicht op Cotonou. Je kan het slechter treffen. Omdat ik de vorige nacht niet zo'n goed had geslapen, hield ik het niet vol tot het einde en rond 23u zocht ik het bed op, die gaby me tot beschikking stelde. Het was het wel een schril contrast, zo zat ik de avond ervoor in een rouwdienst en zo de volgende middag in een huwelijkdienst. De zondagochtend ging ik voordat de anderen wakker werden, snel nog even langs Larry om wat dingen te regelen voor mijn laatste dagen in Bénin die ik in Cotonou ga doorbrengen. Hij had verder die dag geen tijd, dus daarom ging al om iets voor 8uur op pad en keerde rond 10uur weer terug bij Honore en Gaby om afscheid te nemen. Katharina en ik wisselden nummers uit, want we hadden besloten samen nog wat te gaan reizen voordat ik zal terugkeren naar Nederland. Inmiddels hebben we een beetje ons programma gemaakt en aanstaande vrijdag vertrekken we met zijn tweeën naar Malanville, een stad helemaal in het noorden van Bénin op de grens met Niger, en omgeving voor enkele dagen. En daarna zal ik Abomey defenitief verlaten om de laatste dagen in Cotonou en Calavi door te brengen en in de nacht van 27 maart zal ik op het vliegtuig naar Nederland stappen. Maar eerst heb ik hier een paar weken in het vooruitzicht, waarvan ik ga genieten.

________________________________________