Het gewone, maar tegelijkertijd ongewone, gangetje

Het wordt wel weer eens tijd voor een berichtje op mn weblog, anders denken jullie strax dat ik jullie vergeten ben, maar integendeel: nu nog een maand en ik kom naar Nederland, en zo langzamerhand begin ik daar steeds vaker aan te denken. Maar eigenlijk voor de eerste keer weet ik niet zo goed wat te schrijven. Natuurlijk ik heb weer heel wat meegemaakt in jullie ogen, maar voor mij is alles het gewone gangetje gegaan. Nouja niet helemaal gewoon, want vorige week was het 'krokus' vakantie hier. Maar dit betekende niet een week zonder kinderen, maar juist een week met nog méér kinderen! Ik besloot namelijk maar eens een kijkje in het weeshuis te nemen en de kinderen in hun vakantie te gaan vermaken. En er zitten maar liefst 211 kinderen in het weeshuis, maar gelukkig al die 211 heb ik deze week niet gezien. En ook bleken de kinderen heel snel tevreden te zijn: geef hun 5 paar stevige driewielers en je hoort ze de hele ochtend niet meer. Marcellin (een meester die zich in de vakantie ook over de weesjes ontfermd) en ik konden gaan zitten toekijken en vooral ik had altijd wel iemand op mn schoot en 5 anderen om me heen die allemaal aan mijn haar wouden zitten en ik dus om de haverklap mn haar weer kon doen. Ze zijn allemaal 'adorable', vooral Lodewike heeft mijn hart gestolen met de opmerking: 'hoe ik het voor elkaar had gekregen dat ik zo'n blanke huid heb.' Ik moest hem echt uitleggen dat ik daar niets aan heb gedaan, dat ik toch echt zo geboren ben. Tussen het fietsen door heb ik met de kinderen nog gevoetbald (1x mijn voeten verbrand toen ik even besloot zonder mijn slippertjes te gaan voetballen, maar dat bleek niet zo goed idee want de cementgrond was zo heet geworden dat het niet uit te houden viel. Iemand was er met mijn slippers vandoor gegaan en dus duurde het even voordat ik die snel weer aan kon trekken, maar inmiddels had ik wel de blaren onder mn voeten! hoe kunnen al die kinderen die de hele dag op blote voeten lopen dat ooit volhouden) en nederlandse spelletjes als zaklopen, snoephappen (wat uitliep op een duw- en trekwerk om een snoepje te bemachtigen), fopbal, twister...gespeeld.

Het afgelopen weekend kon ik dan eindelijk mijn langverwachtte pakketje uit fryslân komen ophalen bij Arnoud en zijn vrouw bij hotel 'Chez Monique waar ze de nacht zouden doorbrengen op terugweg uit het noorden.
In het pakketje bleek spullen voor de kinderen, 2tijdschriften en de nieuwste harry potter halen. Super bedankt heit en mem!
Ook kon ik eindelijk weer eens in mijn moedertaal praten met de vrouw van Arnoud en met zn allen hebben we heel wat afgepraat. Om 22u was het voor mij echt wel tijd om op te stappen, want wou ook nog even bij de opendag van Meike en Esther hun weeshuis om het hoekje kijken, en dat had tot gevolg dat ik pas rond half twaalf thuis was en aangezien mijn gastmoeder er altijd op aandringt om snel weer thuis te komen, was die daar dan ook niet zo blij mee, maar had gelukkig geen grote problemen.

Zondag zou ik met Regina, de zus van mijn gastmoeder en tevens verpleegster in het kliniekje bij het weeshuis, op pad. Eerst gingen we naar een 'feest' voor een overledende, dat betekende vooral eten, eten en nog meer eten: eerst salade als voorafje, dan pâte 'noir' met vis en tenslotte nog eens rijst met vlees, en dat terwijl ik net er voor thuis ook al had gegeten, ik kon echt geen pâte..eh pap meer zeggen. Daarna nam Regina me mee naar haar huis in Bohicon (vlakbij Abomey)waar ik haar kinderen en echtgenoot ontmoette en vervolgens nam ze mee naar een monument in Bohicon waar ik graag een foto van wou maken, maar onderweg kregen we een lekke band met de moter, maar gelukkig kon dit niet op een beter moment gebeuren; met het monument inzicht en net voor een plek waar ze banden plakten. Ik vroeg me af hoe Regina dat zo snel zag, maar stond er verder niet bij stil. De man ging de band plakken terwijl wij het laatste stukje liepen en de foto's van het monument maakten. Bij onze terugkomst bleek de man nog niet klaar te zijn en had ik de kans rustig eens te kijken wat er zo op straat te zien was. Ik vroeg me af waarvoor zo'n stapel autobanden langs de kant van de weg nodig was, maar hieraan zien de mensen dat er iemand die banden kan plakken in de buurt is, dus dat verklaart waarom Regina dat zo snel zag. Toen de man klaar was, keerden we terug naar Abomey.

Achteraf gezien toch weer heel wat te vertellen. Het lijkt allemaal zo gewoon, maar als ik eenmaal begin met schrijven bedenk ik maar weer hoeveel ik wel eigenlijk niet beleef en dat het helemaal niet zo gewoon is dat het lijkt.

À Bientôt