de Sahel dichterbij dan ooit

Halloo,

Na mijn laatste werkdag (niet zonder enkele tranen bij mijn leerlingen), stapte ik de vrijdag met Katharina in de bus naar Parakou. Het is ongelofelijk maar waar: hier heb je één plaats hélemaal voor jezelf! dus was het confortabel reizen. We arriveerden halverwege de middag, dus besloten direct door te reizen met een taxi naar Kandi, waar we overnachtten. En de volgende ochtend legden we de laatste afstand af naar Malanville. Malanville ligt op de grens met Niger, en de Sahel regio ligt vlakbij dus het klimaat is hier een stuk droger en nog warmer dan in het zuiden (dit merk je doordat je gedurende de hele tijd droge lippen en dorst had). In deze regio woont de zogenaamde 'Peul', een nomadenvolk. Die mensen zijn echt zo anders, ik kan het niet omschrijven je moet ze zien. Maar helaas lukt het me nu niet om een foto op de site te plaatsen, dus die houden jullie te goed. En omdat het noorden erg islamitisch is, kom je veel moslims (vrouwen in boerka's)en moskeën tegen. Op de weg kom je wagens tegen die door ezels worden voortgetrokken en langs de kant van de weg zie je veel kleine kinderen een groep ossen hoeden. De kleine dorpjes die je passeert worden beschermt voor langsrazend verkeer dmv boomstammen afwisselend links en rechts op de weg, zodat het verkeer gedwongen word af te remmen. De reis naar Malanville is lang, maar zo is er genoeg te zien om je niet te vervelen, al voel je je rug op het laatst wel als je zo opgepropt in de taxi zit. In malanville bezochten we de markt en de grens met Niger. En we aten bij een buvette igname pilé met kaas(niet te vergeleken met onze kaas!), de specialiteit van het noorden. Dit werd geserveerd op de afrikaanse manier, namelijk zonder bestek, dus voor één keer konden we onze manieren laten varen:p en het smaakte heerlijk. De volgende ochtend namen we een taxi naar Alfa Koara, waar we naar een platform in het nationale park du W gingen. Die kijkt op een meertje, die bekend staat als drinkplaats voor olifanten maar die hebben we helaas niet gezien. Tussen de middag bezochten we nog een markt daar in Alfa Koara, daar ga je niet heen voor de aangeboden verkoopwaar maar voor de mensen, hier waren namelijk vooral de 'Peul'. We hoopten langs de weg een taxi te kunnen aanhouden met nog een plaats voor 2 naar Malanville, dus we begonnen te lopen richting Malanville. maar er kwam weinig verkeer langs en wat er al langs kwam was vol, dus besloten we terug te keren naar Alfa Koara om daar een taxi te zoeken. Maar er was geen auto, dus waren we gedwongen een veel duurdere motor te nemen, die ons terug naar ons hotel in Malanville bracht. Maandag keerden we dan weer terug in een taxi naar Parakou, ik voelde me niet echt lekker dus nadat we na ong. 7uur daar aankwamen hebben we niks meer gedaan. De volgende ochtend bezochten we ook hier weer de markt en om 13u pakten we de bus die ons terug bracht naar Bohicon en hier vandaan namen we een zemidjan naar mij in Abomey en zo zat onze reis er alweer op. Woensdag liet ik Katharina Abomey zien: we bezochten het museum en gingen met mijn gastvader op bezoek bij de koning Behanzin, de koning van Abomey. Dit was tenslotte familie van mijn gastfamilie, dus was het geen enkel probleem om een audientie te regelen. Toen de koning ons kon ontvangen moesten we voor hem op de knieën en met ons mond de grond aanraken (de mannen moeten de grond met hun voorhoofd aanraken) en iets in het fon zeggen (wat ik alweer vergeten ben), wat zoiets betekende als 'hoe gaat het thuis?' Maar hierna was er niets meer van een protocol, we konden gewoon naast hem op een matje plaatsnemen (zelf zat hij in een gemakkelijke fateuil) en met hem praten en lachen. Hij is echt heel aardig en simpel. Voordat we vrijdag terugkeerden naar Cotonou gingen we donderdag nog naar Dassa zoumé, om daar de bergen in te gaan met een gids. Ik had dit al gedaan, maar Katharina wou dit ook nog graag doen dus vandaar. En dus de vrijdag verliet ik defenitief Abomey om af te dalen naar het zuiden, om hier mijn laatste dagen door te brengen.