Mijn nieuwe 'koninklijke' familie

ik ben verhuisd naar Abomey, een stadje op ongeveer 2uur van Cotonou. Vorige week vrijdag ben ik hier gearriveerd en ik viel direct met de neus in de boter, want mijn gastvader nam me die dag direct mee naar een begravenis van een oom. Ik ben bij een 'koninklijke' familie terecht gekomen, want het zijn namelijk (verre) afstammelingen van de koning van Abomey: Behanzin. Bij deze gelegenheid kon ik direct de hele familie Behanzin ontmoetten, en dat zijn er nogal wat, want de vader is een polygemist. Wanneer de overledende al op leeftijd was, dan is de begravenis hier een heel feest met een ceremonie met dans, zang en muziek. Die nogal lang zou duren, dus halverwege gingen we weer terug naar huis. Mijn nieuwe familie bestaat uit de ouders en voor Afrikaanse begrippen uniek, met maar één dochter, waarmee ik een kamer deel. En het zijn leuke, aardige mensen.
In Abomey zou ik beginnen te werken op een polikliniekje bij een weeshuis en school, maar dat had ik na de eerste dag alweer bezien, want waarvoor ik al bang was bleek ook zo te zijn; het zou voornamelijk toekijken zijn en niets doen. En omdat ik nu toch echt iets wil doen, daarvoor ben ik tenslotte naar Afrika toegekomen, heb ik gevraagd of ik in het weeshuis mag komen werken. Maar aangezien de weeskinderen het grootste deel van mijn werktijd op school zitten en daar dus ook voor mij niet veel te doen is, hebben we besloten dat ik maandag op de school begin bij de 'maternelle' (= kleuterklas). Maar deze week heb ik dus moeten zien overleven op het polikliniekje. Het is wel groter dan bij SOS met een laboratorium, twee opnamekamers, twee consultatie kamers, een verbindkamer en een ruimte waar injecties worden gegeven, maar er komen niet zoveel patiënten in deze periode. De patiënten die langskwamen hadden wel wat ergere klachten dan bij SOS, zou kwam er een jongetje langs met een snijwond aan zijn hand, omdat hij een zak bonbons had gestolen, had de verkoopster iets van een mes gepakt en hem daarmee gesneden, zodat hij als hij die wond ziet zich weer bedenkt om ooit weer wat te stelen. Vervolgens heeft zijn moeder hem toen op zijn hoofdgeslagen, dus hij had ook allemaal builen en een dicht oog, en een jongetje met verbrandde handjes, omdat hij daarmee in de hete pâte had gezeten, alle jongens blijken in Bénin te worden besneden en 2jongens kwamen langs om de wond te reinigen en opnieuw te verbinden en tenslotte is vrijdag een babytje overleden aan paludisme, infectie en anémie. De moeder was te laat naar het ziekenhuis gekomen, om hem nog te kunnen helpen. Maar de ouders hadden geen geld om eerder naar het ziekenhuis te kunnen gaan, want als je hier het niet kunt betalen, willen ze je ook niet helpen. Enkele werknemers hebben nu voor zijn behandeling betaald, maar het mocht niet meer baten. Dus hier kan ik wel wat meer leren, maar aangezien ik echt iets wil doen, kies ik er toch voor om maandag op het schooltje te beginnen. Gister was er dan een herdenkings ceremonie voor de doden bij de familie Behanzin. Elk jaar wordt dit gevierd op 25januari, en als deze dag niet in het weekend valt dan een dag in het weekend erop volgend, en men komt dan met de hele familie samen om eten en drinken aan de doden te geven. Tijdens de ceremonie wordt er een beetje alcohol op de grafstenen geschonken en wat eten erop neergelegd, maar het meeste wordt erna zelf opgegeten en gedronken.

Verder is zondag de African Cup begonnen, en aangezien we maar één kanaal bij mijn gastfamilie hebben, betekent dit elke avond voetbal kijken (nou geen probleem). Bénin had zich wel weten zien plaatsen, maar had een poule des doods geloot met Nigeria, Mali en Ivoorkust. En helaas een stunt zit er niet meer in, want Bénin heeft zijn eerste twee wedstrijden verloren en die tegen Nigeria is alleen nog maar voor de statistieken.

Nou zo ben ik wel weer aardig bijgepraat. De foto's laten nog op zich wachten, want helaas in dit internetcafé is geen mogelijkheid om die op internet te zetten.

XxxxXxxxx