Je ne veux pas partir!

Bonjour tout le monde!

Mijn laatste dagen in Canada zijn helaas aangebroken. Ik wil eigenlijk nog niet naar huis, maar mijn vliegtuig zal donderdag om 18u vertrekken met mij er in! De laatste weken in Montreal zijn voorbij gevlogen. Naast intensief frans te hebben geoefend heb ik gelukkig ook nog tijd gehad om Canada nog verder te ontdekken. Zo heb ik de nationale sport van Canada van dichtbij meegemaakt, namelijk Hockey (géén ijshockey, want dat zou namelijk hier net zo klinken als wanneer we in Nederland 'gras' voetbal zouden zeggen). De tickets zijn ongelofelijk duur. Voor 83$ zit je nog in de top van het stadium, maarja als je in Canada bent moet je toch minstens een keer een hockeywedstrijd gezien hebben. Dus samen met een klasgenoot uit Zwitserland zijn we naar de wedstrijd de Canadiens (team Montreal) vs Tampa Bay Lightning geweest. Het was een pre-saison wedstrijd en dat was helaas te merken. Het spel was slap en 'de Habs' (de Canadiens worden ook wel Habs (= habitants) genoemd) werden ingemaakt met 0-4. Maar het is wel duidelijk geworden dat hockey hier een grote sport is. Hockey staat op de voorpagina en de stadia zijn groot. In de weekenden heb ik Montreal verlaten en ben ik naar Toronto\Niagara waterfallen en Quebec geweest. Mijn vriendin vloog vanaf Toronto terug naar Nederland dus in het eerste weekend ben ik naar Toronto gegaan om het laatste weekend van haar in Canada samen nog door te brengen. Ik nam de nachtbus, waardoor ik om half 6 al in Toronto was. Dat is een tijdstip waarop de zwervers nog op straat liggen te slapen dus eerst maar een koffie bij Starbucks. Om 8 uur had ik met mijn vriendin afgesproken bij haar hostel en samen hebben we een snelle site-seeing van Toronto gedaan. Want om half 6 verlieten we Toronto alweer om de bus te nemen naar de Niagara watervallen. Hier kwamen we rond 8 uur aan, na ons te hebben ingechecked bij ons hostel hebben we ons naar de watervallen gehaast want bij nacht worden deze verlicht en dat wouden we niet missen. Na het natuurwonder te hebben aangeschouwd was het eindelijk tijd voor eten. Het dorp 'Niagara falls' lijkt meer op een pretpark dan dorp met talloze fastfood restaurants, indoor speeltuinen, musea etc. Een groot gekkenhuis om de massa toeristen te vermaken. De volgende ochtend was het weer vroeg opstaan om de watervallen ditmaal bij licht te bekijken. Ze komen met zo'n kracht naar beneden dat het lijkt te regenen als je dichterbij komt. Om de watervallen van heel dichtbij mee te maken, zijn we meegegaan op een boot volgeladen met toeristen in blauwe regencapes, die tot aan de watervallen vaart, wat werkelijkwaar een specatulair uitzicht geeft. Weer aan wal moesten we ons naar het busstation haasten want ik moest die avond nog terug naar Montreal. In Toronto bleek ik niet de enigste te zijn die, die kant op moest. Er stond een enorme rij te wachten die nooit in een bus paste dus een tweede bus moest worden opgeroepen. Dit duurde allemaal langer waardoor ik mijn aansluiting in Ottawa naar Montreal mistte en dat had weer tot gevolg dat ik de laatste bus naar huis mistte en dus naar huis moest lopen, een wandeling van een klein uur. Om 2 uur kon ik eindelijk mijn bed induiken. Dat was me het weekendje wel. Het weekend erop ben ik naar Quebec afgereisd om eindelijk Myriam weer terug te zien! En ditmaal in Canada=) Op internet is er de mogelijkheid om een carpool overeenkomst te maken, waardoor ik met onbekenden mee kon rijden naar Quebec, wat veel goedkoper is dan een bus. Quebec bleek een mooie, frans aandoende, historische, ommuurde stad te zijn. Zelfs bij slecht weer, want dat was het geval dat weekend. Later die dag zijn we helemaal verwaaid en verregend naar de ouders van Myriam toegereden, die wonen op een eiland bij Quebec. Gelukkig was het de volgende dag droog en terwijl Myriam schaatsles gaf ben ik met de vriend van Myriam naar weer een waterval toegeweest. Deze was dan wel niet zo groot als de Niagarawatervallen, maar desondanks nog steeds prachtig. `s Avonds was het weer tijd om terug te gaan naar Montreal voor mijn laatste week op school. Die was zo voorbij en vrijdagavond was het tijd voor een afscheidsfeestje. In de afgelopen weken ben ik vooral opgetrokken met een groep die bestaat uit de nationaliteiten Zwitsers, Braziliaans en Mexicaans en afgelopen vrijdagavond zijn we naar een latinobar (latino`s waren in de meerderheid;)) gegaan. Ik was niet de enigste die afscheid nam,het was ook voor een braziliaanse jongen de laatste avond. Het werd een hele gezellige avond. Terwijl ik mijn afscheidfeestje had zijn myriam en haar vriend naar Montreal gereden, want zaterdagochtend gingen we naar de USA! We wisten niet zeker of ik zonder visum de USA binnen kon komen, maar na een formulier te hebben ingevuld en vingerafdrukken te hebben achterlaten was ik welkom in Amerika. We gingen naar een stad dicht bij de grens, die bleek uitgestorven dus veel was er in Amerika niet te beleven, maar ik kan zeggen dat ik er ben geweest:P (en heb weer een stempel in mijn paspoort:P) `s Avonds laat zijn weer aangekomen in Quebec. Ditmaal met hartstikke mooi weer en de stad is dan zelfs nog mooier! Vandaag is het Thanksgiving in Canada, dus dat betekent een vrije dag en dus nemen Myriam en haar vriend me straks mee op pad. Nu alleen nog de bestemming kiezen;) Woensdag zal ik teruggaan naar Montreal, want daar staat mijn grote backpack nog op mij te wachten. Bovendien heb ik de kans om de botonische tuin in Montreal nog te bezoeken, die prachtig mooi verlicht moet zijn bij donker. En dan donderdag op naar het vliegveld en het einde van mijn avonturen;) À bientot!