Karibu Tanzania!
Blijf op de hoogte en volg Sietske
13 December 2013 | Tanzania, Dar es Salaam
Hallo allemaal!
Hier een eerste berichtje vanuit Tanzania. Vorige week zaterdag ben ik hier aangekomen. We hadden de stormachtige wind mee, dus we arriveerden mooi op tijd in dubai. Hier had ik een tussenstop van ongeveer 3 uur en vanuit daar vloog ik door naar Dar-es-salaam. Bij aankomst moest ik op het vliegveld nog een visum aanvragen. Na de formulieren te hebben ingevuld en vervolgens deze samen met mijn paspoort en enkele us dollars af te hebben gegeven, was het goed kijken en luisteren wanneer je werd opgeroepen. Dit gebeurde zonder dat er een microfoon aanwezig was, dus het was een kwestie met zijn allen samendringen rond de balies en hopen dat je je naam niet mist. Na mijn visum te hebben ontvangen kon ik na afgifte van mijn vingerafdrukken doorlopen Tanzania binnen. Hier stond mijn bagage reeds te wachten en ook mijn lift was gelukkig al daar. De zoon van de verhuurder van mijn appartement haalde mij samen met een vriend van het vliegveld af. Mijn eerste indruk van tanzania was 1. dat het hartstikke warm is (ik heb de thermometer al 39 graden zien aanwijzen) en 2. dat het verkeer chaotisch en druk is en de algemene rijstijl met veel geclaxoneer gepaard gaat. Behoudens enkele verkeerslichten is het voornamelijk de recht van de sterkste (of dapperste ) die geldt. Daarbij rijden ze links, dus het is voor mij dubbelgoed uitkijken want de auto's komen van de andere kant dan je verwacht. En bij het instappen wil ik nog wel eens aan de bestuurderskant instappen haha. Het openbaar vervoer in de stad gaat voornamelijk met dalla-dallas, dit zijn minibusjes waarin zoveel mogelijk mensen worden gepropt. Op de voorkant staat het begin- en eindpunt van de bus geschreven, maar het is voor mij nog uitvinden waar die zoal tussenin stopt. Meestal zijn de stops vernoemd naar een gebouw. Waar ik woon is dat bijvoorbeeld 'supermarkt' en een ander punt waar veel busen stoppen is 'fire', hier moet vroeger een brandweer hebben gezeten, maar nu staat er een heel toepasselijk een tankstation. Een ritje in een dalla-dalla voelt aan als een sauna en je moet je goed vasthouden aan wat dan ook maar binnen handbereik is. Voor zo'n 25 cent brengt het je door de hele stad. Als je niet als sardientjes in een blik opgepakt wilt staan dan kun je voor het tienvoudige ook nog een taxi of majaji (tuk-tuk) nemen die je overal ziet rond rijden. Maar nu terug naar het vliegveld, hier stond dus een lift voor me klaar die me naar mijn huis voor de komende maanden bracht. Na me hier snel een beetje te hebben opgefrist namen de twee me mee naar een plek waar ze altijd met vrienden samen komen om de waterpijp te roken en vervolgens na het nyama choma festival, een festival met muziek, bier en gegrild vlees. Een goede eerste kennismaking met het land. Het appartement waar ik woon deel ik met 2 Amerikanen, die beide als verpleegkundigen in hetzelfde ziekenhuis, als waar ik aan de slag ga, werken. Het appartement ligt in het zogenaamde upper middle class gebied en is op loopafstand van het ziekenhuis. Ik heb een eigen kamer met ventilator en airconditioning dus 's nachts is er voldoende verkoeling. Er is ook een keuken aanwezig, dus als ik wil kan ik zelf koken. Echter, dit zal een hele uitdaging worden aangezien ze hier geen kant en klare pakjes of potten van honig of knorr hebben. Gelukkig kun je op het ziekenhuisterrein ook eten kopen. Verder is er ook geen wasmachine dus dat wordt weer met de hand wassen. Vlakbij is er dus een supermarktje (van de busstop) waar je alle basisdingen kunt krijgen. Voor fruit en groente moet je naar de markt. Een kans bij uitstek om je kiswahili te oefenen door af te dingen met de marktverkooplui. Maandag was het onafhankelijkheidsdag en dit betekende een vrije dag, waarop de amerikanen me hebben meegenomen naar Bongoyo, een eilandje vlakbij Dar. Hier kun je heerlijk zonnen en zwemmen. De rest van de week heb ik me vooral beziggehouden met administratieve zaken die moesten worden geregeld, zoals de aanvraag van een verblijfsvergunning. Bij alle officiële instanties is het vooral geduld, veel geduld, hebben. Vaak is het lang wachten en van het ene poppetje na de andere poppetje gestuurd worden. Na een eerdere vruchteloze sessie bij de immigratiedienst, omdat men alleen in US dollars bleek te kunnen betalen (net of alle buitenlanders die hebben), had ik vandaag meer succes en als het goed is ligt het visum over 'ongeveer' 10 dagen klaar. Donderdag was mijn eerste en enige dag tot nu toe in het ziekenhuis. Deze dag heb ik vooral benut om rond te kijken en eerste indrukken op te doen. Ik heb al wel gemerkt dat het een hele uitdaging zal worden en ik zal hard aan de studie moeten, maar meer over het ziekenhuis volgt in een volgende blog. Tot zover mijn eerste belevenissen.
Liefs,
Sietske
Hier een eerste berichtje vanuit Tanzania. Vorige week zaterdag ben ik hier aangekomen. We hadden de stormachtige wind mee, dus we arriveerden mooi op tijd in dubai. Hier had ik een tussenstop van ongeveer 3 uur en vanuit daar vloog ik door naar Dar-es-salaam. Bij aankomst moest ik op het vliegveld nog een visum aanvragen. Na de formulieren te hebben ingevuld en vervolgens deze samen met mijn paspoort en enkele us dollars af te hebben gegeven, was het goed kijken en luisteren wanneer je werd opgeroepen. Dit gebeurde zonder dat er een microfoon aanwezig was, dus het was een kwestie met zijn allen samendringen rond de balies en hopen dat je je naam niet mist. Na mijn visum te hebben ontvangen kon ik na afgifte van mijn vingerafdrukken doorlopen Tanzania binnen. Hier stond mijn bagage reeds te wachten en ook mijn lift was gelukkig al daar. De zoon van de verhuurder van mijn appartement haalde mij samen met een vriend van het vliegveld af. Mijn eerste indruk van tanzania was 1. dat het hartstikke warm is (ik heb de thermometer al 39 graden zien aanwijzen) en 2. dat het verkeer chaotisch en druk is en de algemene rijstijl met veel geclaxoneer gepaard gaat. Behoudens enkele verkeerslichten is het voornamelijk de recht van de sterkste (of dapperste ) die geldt. Daarbij rijden ze links, dus het is voor mij dubbelgoed uitkijken want de auto's komen van de andere kant dan je verwacht. En bij het instappen wil ik nog wel eens aan de bestuurderskant instappen haha. Het openbaar vervoer in de stad gaat voornamelijk met dalla-dallas, dit zijn minibusjes waarin zoveel mogelijk mensen worden gepropt. Op de voorkant staat het begin- en eindpunt van de bus geschreven, maar het is voor mij nog uitvinden waar die zoal tussenin stopt. Meestal zijn de stops vernoemd naar een gebouw. Waar ik woon is dat bijvoorbeeld 'supermarkt' en een ander punt waar veel busen stoppen is 'fire', hier moet vroeger een brandweer hebben gezeten, maar nu staat er een heel toepasselijk een tankstation. Een ritje in een dalla-dalla voelt aan als een sauna en je moet je goed vasthouden aan wat dan ook maar binnen handbereik is. Voor zo'n 25 cent brengt het je door de hele stad. Als je niet als sardientjes in een blik opgepakt wilt staan dan kun je voor het tienvoudige ook nog een taxi of majaji (tuk-tuk) nemen die je overal ziet rond rijden. Maar nu terug naar het vliegveld, hier stond dus een lift voor me klaar die me naar mijn huis voor de komende maanden bracht. Na me hier snel een beetje te hebben opgefrist namen de twee me mee naar een plek waar ze altijd met vrienden samen komen om de waterpijp te roken en vervolgens na het nyama choma festival, een festival met muziek, bier en gegrild vlees. Een goede eerste kennismaking met het land. Het appartement waar ik woon deel ik met 2 Amerikanen, die beide als verpleegkundigen in hetzelfde ziekenhuis, als waar ik aan de slag ga, werken. Het appartement ligt in het zogenaamde upper middle class gebied en is op loopafstand van het ziekenhuis. Ik heb een eigen kamer met ventilator en airconditioning dus 's nachts is er voldoende verkoeling. Er is ook een keuken aanwezig, dus als ik wil kan ik zelf koken. Echter, dit zal een hele uitdaging worden aangezien ze hier geen kant en klare pakjes of potten van honig of knorr hebben. Gelukkig kun je op het ziekenhuisterrein ook eten kopen. Verder is er ook geen wasmachine dus dat wordt weer met de hand wassen. Vlakbij is er dus een supermarktje (van de busstop) waar je alle basisdingen kunt krijgen. Voor fruit en groente moet je naar de markt. Een kans bij uitstek om je kiswahili te oefenen door af te dingen met de marktverkooplui. Maandag was het onafhankelijkheidsdag en dit betekende een vrije dag, waarop de amerikanen me hebben meegenomen naar Bongoyo, een eilandje vlakbij Dar. Hier kun je heerlijk zonnen en zwemmen. De rest van de week heb ik me vooral beziggehouden met administratieve zaken die moesten worden geregeld, zoals de aanvraag van een verblijfsvergunning. Bij alle officiële instanties is het vooral geduld, veel geduld, hebben. Vaak is het lang wachten en van het ene poppetje na de andere poppetje gestuurd worden. Na een eerdere vruchteloze sessie bij de immigratiedienst, omdat men alleen in US dollars bleek te kunnen betalen (net of alle buitenlanders die hebben), had ik vandaag meer succes en als het goed is ligt het visum over 'ongeveer' 10 dagen klaar. Donderdag was mijn eerste en enige dag tot nu toe in het ziekenhuis. Deze dag heb ik vooral benut om rond te kijken en eerste indrukken op te doen. Ik heb al wel gemerkt dat het een hele uitdaging zal worden en ik zal hard aan de studie moeten, maar meer over het ziekenhuis volgt in een volgende blog. Tot zover mijn eerste belevenissen.
Liefs,
Sietske
-
13 December 2013 - 17:35
Mem:
toch weer nieuwe dingen in een geschreven verslag!! Mooi dat het met het visum nu klaar lijkt te zijn. Weet zeker dat het je daar zal lukken om je werk te doen. Zie uit naar een volgend bericht of via de Skype.
dikke tut, mem -
13 December 2013 - 19:32
Liesje:
relax.relax.!!!! heel veel succes Sietske. heerlijk om jou zo te volgen. -
13 December 2013 - 20:07
Jan En Hillie:
Mooi verhaal. Voorzichtig aan en vooral genieten. -
13 December 2013 - 22:04
Werdiena:
Hee Sietske!
Leuk om te lezen :) Heel veel succes!! -
14 December 2013 - 15:53
Heit:
de spits is er af. Nu gaan genieten en alle energie erin steken die je hebt dokter S. De warmte zal je hopelijk straks aan wennen. Fijne tijd daar en hou ons op de hoogte van die mooie belevenissen. Dikke Tút, heit.
-
15 December 2013 - 00:31
Diny:
Mooi verhaal!! Ik kijk alweer uit naar het volgende verhaal. Geniet ervan. Xxxx -
15 December 2013 - 11:07
Nienke Dantuma:
Hoi! Nu de meeste bureaucratische struggelingen voorbij zijn...kan je leven in Tanzania echt beginnen :) Ben natuurlijk ook weer nieuwsgierig over het ziekenhuis en jouw belevenissen als dokter (in spé) in Afrika. Je kunt het! Liefs! -
17 December 2013 - 14:38
Ronald:
Veel succes en plezier daar! -
18 December 2013 - 14:52
Tante Baukje:
Hallo Sietske,
Tige tank foar dyn berjichtsje. Bin hiel benijd of jimme dêre ek wat ekstra mei krije fan it overlijden en de begraffenis fan Mandela. Fierder: sukses mei dyn wurkjen en libjen yn it (waarme) Tanzania. En fijne krystdagen en in sûn 2014. Groetsje O. Fedde en T. Baukje.
-
05 Januari 2014 - 02:27
Erica:
Heey
Goed te lezen dat het officiële nu geregeld is. Dan is het nu tijd om te genieten. Dat.het verkeer links rijdt is inderdaad even wennen. Mijn bijna dood ervaring heb ik te pakken maar het wendt. Één rotonde links oprijden blijft vreemd. Veel succes daar in tanzania en je kunt het ook het harde studeren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
