My Extraordinary Ordinary Life
Door: Sietske
Blijf op de hoogte en volg Sietske
14 Februari 2014 | Tanzania, Dar es Salaam
Hallo allemaal,
Wat gaat de tijd snel voorbij. Zit alweer ruim 2 maanden in Dar-es-salaam. Inmiddels is het buitengewone Afrikaanse leven het gewone leven geworden. (terwijl ik deze blog schrijf is de stroom weer eens uitgevallen, hoort allemaal bij het gewone Afrikaanse leven). Ik ben gewend geraakt aan de onvermijdelijke roep van 'mzungu' (=blanke) op straat, de begroeting 'mambo' (die word beantwoord met 'poa') die je de hele dag hoort, de warmte en zon (al lijkt het erop dat het regenseizoen vroeg is begonnen dit jaar ), het straatbeeld van Dar met zijn bontgekleurde verzameling aan mensen: Indiërs, Masai, Moslima bedekt in boerkas, Afrikaanse vrouwen in prachtige gewaden balancerend met manden vol mango's op het hoofd, het lawaai van claxonnerende auto's, de oproep tot gebed van moskeeën, de schreeuwende busconducteurs om maar zoveel mogelijk mensen in een dalla-dalla te proppen en het linksrijdend verkeer (inmiddels lig ik niet meer bijna onder een auto, omdat ik even ben vergeten dat ze van links komen). Ik herken de mensen die ik dagelijks passeer op mijn korte wandeling naar het ziekenhuis: onze bewaker die meestal ligt te slapen, de mannen die elke middag potjes dammen spelen, de straatverkoper met aan zijn fiets grote manden vol groene sinaasappelen, de begrafenisondernemer om de hoek van het ziekenhuis, die bezig is met het wassen van en aanbrengen van versieringen en bloemstukken op zijn auto's of kruizen aan het verven is, de krantenverkoper, de taxichauffeurs met hun dagelijkse vraag 'taxi, madam?' en tenslotte de bewaker bij de poort van het ziekenhuis. In het ziekenhuis heb ik inmiddels verschillende afdelingen gezien. Na de algemene kinderafdeling ben ik naar de neonatologie (pasgeborenen) afdeling gegaan en nu zit ik op oncologie, de afdeling voor kinderen met kanker. Neonatologie was vooral warm. Vanwege gebrek aan couveuses staat de thermostaat op 37 graden om de kinderen warm te houden dus het voelt als werken in een sauna. Tijdens mijn verblijf op afdeling kwamen een paar Amerikaanse studenten biotechnologie langs om hun nieuwe uitvinding van een soort van warmtedeken die de temperatuur van de baby kan reguleren. Als dit daadwerkelijk wordt geintroduceerd, dan zou de thermostaat omlaag kunnen wat naar mening een hele verbetering zou zijn. De afdeling zelf was erg interessant. Er liggen met name veel te vroeg geboren kinderen, maar heb ook veel aangeboren afwijkingen kunnen zien die ik van te voren slechts uit de boeken kende. Helaas is de prognose van veel kinderen slecht, omdat veel dingen die we in de westerse wereld tot onze beschikking hebben om de kinderen in leven te houden, hier niet voor handen is. Ik gebruik (of eigenlijk misbruik) mijn medestudenten nog steeds als mijn tolk zodat ik zelf patiënten kan zien. Mijn kiswahili is er wel op vooruitgegaan maar zelfstandig een volledige anamnese afnemen is nog een brug te ver helaas. Het is lastig om kiswahili te studeren als je ook nog je medische boeken moet bestuderen en van je supervisor 2 klinische lessen binnen een week moet schrijven. Op dit moment bevind ik me dus op de oncologie afdeling. Een recent geopende, moderne afdeling (echter het is gebleken dat de buitenkant mooier lijkt dan het is, want de afdeling kon de regen van afgelopen week niet aan, met als gevolg een overstroming en verhuizing van de kinderen terug naar de oude, vervallen, maar droge afdeling). Op de oncologie afdeling lopen geen andere studenten rond, dat betekent geen tolk en dus weinig patienten zelf kunnen zien. Wel is er dagelijks een visite wat leerzaam is. Het frustrerende aan werken in een Afrikaanse ziekenhuis kan soms zijn dat je lang op resultaten moet wachten of dat afgesproken dingen niet gebeuren. Zo kan het zijn dat we een week moeten wachten op een mri-uitslag van een jongen met verlamde benen of 3x moet vragen voordat eindelijk de benodigde medicatie wordt gegeven. Wat wel leuk is, is dat ik niet meer de enigste mzungu in de klas ben. Een jongen uit België loopt voor een maand stage op de kinderafdeling, dus kan ook weer eens Nederlands praten. Een paar weken geleden kon ik ook weer even Nederlands praten toen 2 oud mede-coassistenten uit Sneek in Dar-es-salaam waren in afwachting van hun terugvlucht naar Nederland. Heb heerlijk kunnen genieten van het zwembad en restaurant van hun hotel. Verder heb ik in mijn vrije tijd met enige jaloezie gekeken naar de Afrikaanse dancemoves tijdens een muziekavond in het frans cultureel centrum met mijn Amerikaanse huisgenoot en de Amerikaanse studenten (die van die warmtedeken, herinneren jullie nog?), me verbaasd over de verschillende manieren van leven van Tanzaniaanse volkstammen in het villagemuseum, me even buiten de stad gewaand door de ferry te nemen naar een strandresort ten zuiden van Dar, waar een Duitse studente woont, heerlijk gegeten tijdens lunches met mijn in-de-nachttrein-Zwitserland-Nederland-ontmoette Tanzaniaanse vriend, me verloren in de hungergames boeken en gestort op de verzameling films van mijn huisgenoot. We zijn tijdelijk met z'n tweeen, nu de andere Amerikaanse is vertrokken naar het noorden. Echter, niet voor lang, want volgende week arriveert een andere Amerikaanse dokter die bij ons komt wonen. Daarnaast heben we ook nog andere ongewenste huisgenoot: een muis die 's avonds uit zijn hol kruipt en vervolgens door de kamer achter de kast schiet (oooh hoe toevallig daar heb je hem net! (Serieus ik verzin het niet!) Altijd weer schrikmomentje)
Alhoewel het werk in he ziekenhuis dan niet zo uitdagend mag zijn als dat in Nederland, geniet ik van mijn Afrikaanse leven hier. Hier wil ik het eerst maar weer bijlaten. (Inmiddels is stroom ook weer terug!).
Tutaonana baadaye! Tot later!
Sietske
Wat gaat de tijd snel voorbij. Zit alweer ruim 2 maanden in Dar-es-salaam. Inmiddels is het buitengewone Afrikaanse leven het gewone leven geworden. (terwijl ik deze blog schrijf is de stroom weer eens uitgevallen, hoort allemaal bij het gewone Afrikaanse leven). Ik ben gewend geraakt aan de onvermijdelijke roep van 'mzungu' (=blanke) op straat, de begroeting 'mambo' (die word beantwoord met 'poa') die je de hele dag hoort, de warmte en zon (al lijkt het erop dat het regenseizoen vroeg is begonnen dit jaar ), het straatbeeld van Dar met zijn bontgekleurde verzameling aan mensen: Indiërs, Masai, Moslima bedekt in boerkas, Afrikaanse vrouwen in prachtige gewaden balancerend met manden vol mango's op het hoofd, het lawaai van claxonnerende auto's, de oproep tot gebed van moskeeën, de schreeuwende busconducteurs om maar zoveel mogelijk mensen in een dalla-dalla te proppen en het linksrijdend verkeer (inmiddels lig ik niet meer bijna onder een auto, omdat ik even ben vergeten dat ze van links komen). Ik herken de mensen die ik dagelijks passeer op mijn korte wandeling naar het ziekenhuis: onze bewaker die meestal ligt te slapen, de mannen die elke middag potjes dammen spelen, de straatverkoper met aan zijn fiets grote manden vol groene sinaasappelen, de begrafenisondernemer om de hoek van het ziekenhuis, die bezig is met het wassen van en aanbrengen van versieringen en bloemstukken op zijn auto's of kruizen aan het verven is, de krantenverkoper, de taxichauffeurs met hun dagelijkse vraag 'taxi, madam?' en tenslotte de bewaker bij de poort van het ziekenhuis. In het ziekenhuis heb ik inmiddels verschillende afdelingen gezien. Na de algemene kinderafdeling ben ik naar de neonatologie (pasgeborenen) afdeling gegaan en nu zit ik op oncologie, de afdeling voor kinderen met kanker. Neonatologie was vooral warm. Vanwege gebrek aan couveuses staat de thermostaat op 37 graden om de kinderen warm te houden dus het voelt als werken in een sauna. Tijdens mijn verblijf op afdeling kwamen een paar Amerikaanse studenten biotechnologie langs om hun nieuwe uitvinding van een soort van warmtedeken die de temperatuur van de baby kan reguleren. Als dit daadwerkelijk wordt geintroduceerd, dan zou de thermostaat omlaag kunnen wat naar mening een hele verbetering zou zijn. De afdeling zelf was erg interessant. Er liggen met name veel te vroeg geboren kinderen, maar heb ook veel aangeboren afwijkingen kunnen zien die ik van te voren slechts uit de boeken kende. Helaas is de prognose van veel kinderen slecht, omdat veel dingen die we in de westerse wereld tot onze beschikking hebben om de kinderen in leven te houden, hier niet voor handen is. Ik gebruik (of eigenlijk misbruik) mijn medestudenten nog steeds als mijn tolk zodat ik zelf patiënten kan zien. Mijn kiswahili is er wel op vooruitgegaan maar zelfstandig een volledige anamnese afnemen is nog een brug te ver helaas. Het is lastig om kiswahili te studeren als je ook nog je medische boeken moet bestuderen en van je supervisor 2 klinische lessen binnen een week moet schrijven. Op dit moment bevind ik me dus op de oncologie afdeling. Een recent geopende, moderne afdeling (echter het is gebleken dat de buitenkant mooier lijkt dan het is, want de afdeling kon de regen van afgelopen week niet aan, met als gevolg een overstroming en verhuizing van de kinderen terug naar de oude, vervallen, maar droge afdeling). Op de oncologie afdeling lopen geen andere studenten rond, dat betekent geen tolk en dus weinig patienten zelf kunnen zien. Wel is er dagelijks een visite wat leerzaam is. Het frustrerende aan werken in een Afrikaanse ziekenhuis kan soms zijn dat je lang op resultaten moet wachten of dat afgesproken dingen niet gebeuren. Zo kan het zijn dat we een week moeten wachten op een mri-uitslag van een jongen met verlamde benen of 3x moet vragen voordat eindelijk de benodigde medicatie wordt gegeven. Wat wel leuk is, is dat ik niet meer de enigste mzungu in de klas ben. Een jongen uit België loopt voor een maand stage op de kinderafdeling, dus kan ook weer eens Nederlands praten. Een paar weken geleden kon ik ook weer even Nederlands praten toen 2 oud mede-coassistenten uit Sneek in Dar-es-salaam waren in afwachting van hun terugvlucht naar Nederland. Heb heerlijk kunnen genieten van het zwembad en restaurant van hun hotel. Verder heb ik in mijn vrije tijd met enige jaloezie gekeken naar de Afrikaanse dancemoves tijdens een muziekavond in het frans cultureel centrum met mijn Amerikaanse huisgenoot en de Amerikaanse studenten (die van die warmtedeken, herinneren jullie nog?), me verbaasd over de verschillende manieren van leven van Tanzaniaanse volkstammen in het villagemuseum, me even buiten de stad gewaand door de ferry te nemen naar een strandresort ten zuiden van Dar, waar een Duitse studente woont, heerlijk gegeten tijdens lunches met mijn in-de-nachttrein-Zwitserland-Nederland-ontmoette Tanzaniaanse vriend, me verloren in de hungergames boeken en gestort op de verzameling films van mijn huisgenoot. We zijn tijdelijk met z'n tweeen, nu de andere Amerikaanse is vertrokken naar het noorden. Echter, niet voor lang, want volgende week arriveert een andere Amerikaanse dokter die bij ons komt wonen. Daarnaast heben we ook nog andere ongewenste huisgenoot: een muis die 's avonds uit zijn hol kruipt en vervolgens door de kamer achter de kast schiet (oooh hoe toevallig daar heb je hem net! (Serieus ik verzin het niet!) Altijd weer schrikmomentje)
Alhoewel het werk in he ziekenhuis dan niet zo uitdagend mag zijn als dat in Nederland, geniet ik van mijn Afrikaanse leven hier. Hier wil ik het eerst maar weer bijlaten. (Inmiddels is stroom ook weer terug!).
Tutaonana baadaye! Tot later!
Sietske
-
14 Februari 2014 - 21:56
Erica:
Ondanks dat je weet hoe het im afrika gaat zal het ook wel eens lastig en frustrerend zijn daar de westersemiddelen daar niet voor handen zijn. Je hebt in deze korte tijd al veel gezien van het ziekenhuis ga zo door en je komt met een kast vol ervaring thuis. Geweldig om jou zo te kunnen volgen en heb dan ook met plezier je blog gelezen, kijk voorwaarts naar het volgende verslag. -
14 Februari 2014 - 21:58
Nienke Dantuma:
Wow wow...wat een mooi verslag. Ik kan niet wachten om het straks met eigen ogen te aanschouwen, die begrafenisondernemer, die krantenverkoper en mix aan culturen in het straatbeeld.
Heeft die ongewenste huisgenoot (Ieeeeh!) al een naam gekregen? Ik stel voor Jerry;) Zoek nu nog een Tom en het probleem is opgelost haha. Inmiddels heb ik ook de skypeverbinding bij heit&mem ontdekt, vanavond gezellig Studio Wintersport meegekeken! Misschien maak ik morgen ook wel even deel uit van de Skype verbinding naar de 1500 m :) XX -
14 Februari 2014 - 21:59
Liesje:
moet ik de muizenval naar je opsturen?
Heerlijk verhaal Sietske. Een heel ander leven dan hier in Friesland.
Krijg je nog wat mee van de olympische spelen?
Heel veel succes verder en geniet overal van.
-
14 Februari 2014 - 22:33
Nannette:
Hi Sietske, mooi verhaal weer; heel beeldend; ik droom weer even weg met enige herkenning van west Afrika. Over herkenning gesproken; het verhaal van de muis doet me denken aan de kakkerlak uit de kast; weet je nog in Cotonou? Goede herinneringen,maar was ook wel erg blij met jouw Afrikaanse gastfamilie met de bezem toen.... ;);) -
14 Februari 2014 - 23:56
Mem:
Nou Nou, schrijvers genoeg in de familie!! Prachtig blog. (Erica ; de muis achter de kast mag ze achterlaten)
kast vol met herinnering mag je meenemen naar huis!! hopenlijk wel in de vorm van een hele boel foto's!! Blijf genieten van alles wat je tegenkomt.
Pas goed op jezelf (en op je muis/huisgenoot) !!
tut mem -
15 Februari 2014 - 02:15
Mirjam:
Mooi verhaal Sietske! Klinkt alsof je je weg daar al helemaal gevonden heb. Hopen dat je snel het kiswahili ook beter onder de knie krijgt en jezelf wat meer patienten kunt zien. Dat is toch waarvoor je daar gekomen bent ;) Succes met je huis muis, ben blij dat we die hier niet hebben. Met een paar kangoeroes en salamanders houdt het hier wel op :P haha! XX -
15 Februari 2014 - 19:26
Doetsje:
Van het verhaal van Nienke in één keer door naar jouw verhaal. Het is even schakelen moet ik zeggen! Maar wat beleef jij ook een avonturen!! Lijkt me schrijnend om te zien dat de kinderen daar een slechte prognose hebben terwijl jij weet dat wanneer deze kinderen in Nederland geboren waren hun kansen een stuk groter waren geweest.
Goed om te lezen dat je het naar je zin hebt daar!
Xxx -
16 Februari 2014 - 20:55
T. Baukje:
Hallo Sietske,
Prachtich ferhaal, it liket my geweldich dêre yn Tanzania, mar wol hiel waarm/hyt.
In ûnderfining om nea wer te ferjitten, tinkt my.
Groetsjes. -
18 Maart 2014 - 08:45
Heit:
better let as net ! Ja ik wiit it. oan de lêtte kant mei it lêzen fan dyn ferhael. Trouwens in moai ferhael wer. Ek wol in lân foar my. Damje dogge hja ek. No breidzje yn dyn twadde helte der noch wât moai's fan. Hiele dikke tút fan my. Doeg heit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
