Mijn eerste stageweken...
Blijf op de hoogte en volg Sietske
05 Januari 2014 | Tanzania, Dar es Salaam
Habari! Oftewel hallo allemaal! Ten eerste wens ik iedereen nog een prachtig 2014 toe!
Nu het nieuwe jaar is begonnen en ik alweer een maand in Tanzania zit is het hoog tijd voor een update. Ik ben inmiddels begonnen met mijn stage op de kinderafdeling van het ‘Muhimbili National Hospital’. Muhimbili is de grootste en enige overheidsgefinancierde opleidingsziekenhuis van Tanzania en patiënten uit de wijde omgeving worden naar het ziekenhuis verwezen. De kinderafdeling bestaat uit 5 ‘units’: algemene kindergeneeskunde, oncologie, neonatologie, ondervoeding en diarree/infectieziekten. Ik zal de komende weken roteren tussen de verschillende units, maar momenteel loop ik rond op de algemene kinderafdeling. Een hectische afdeling met een breed scala aan ziektebeelden. Waaronder veel nieuwe, relatief onbekende ziektebeelden die specifiek voor de tropen zijn en vaak armoedegerelateerd, zoals HIV/AIDS, malaria. Dus ik kan hier zeker veel leren. Ondanks dat het, het grootste ziekenhuis van het land is, is ook hier er een gebrek aan medische hulpmiddelen. Kinderen gaan helaas dood door gebrek aan of gebrekkige medische apparatuur. De afdeling is hectisch en druk met moeders en diens kinderen, tientallen medische studenten, en een enkele verpleegkundige of specialist. Een bed moet regelmatig worden gedeeld door 2 kinderen en diens moeders en daarnaast moet de familie zelf zorgen voor de verzorging en eten voor de patiënt. Privacy is er niet, er zijn geen gordijnen rondom het bed en alles wat dient te worden besproken vindt plaats op de kamer, waar iedereen mee kan luisteren. Officieel zou er elke dag een visite op de afdeling moeten plaatsvinden, maar het is elke dag afwachten wanneer deze, als deze überhaupt al plaatsvindt, zal gebeuren. Want vooral zo rond de feestdagen waren veel specialisten er gewoon niet. De manier van werken is wel even wennen. Een flink portie geduld heb je hier wel nodig. Dingen kunnen ongelooflijk traag gaan hetgeen soms erg frustrerend kan zijn.Wat het werk ook lastig maakt is de taalbarrière. Mijn medestudenten en de doktoren spreken allemaal wel Engels (alhoewel dat ook niet makkelijk is te verstaan), maar de patiënten en diens ouders spreken vrijwel geen Engels. En er wordt van de coassistenten verwacht dat ze een zéér uitgebreide anamnese afnemen, dus dit is een enorme uitdaging in het Kiswahili. De basisdingen lukt nog wel, maar om alles zo gedetailleerd uit te vragen ben ik afhankelijk van een tolk. Deze eerste weken heeft een van mijn medestudenten ‘Virginia’ zich over mij ontfermd en zo beetje opgetreden als mijn privé tolk en gids. Wat ontzettend fijn was. Hopelijk zal ik de toekomst steeds meer zelfstandig kunnen werken. Naast het studeren van Kiswahili moet ik ook mijn medische kennis bijspijkeren. De coassistenten moeten hier in het algemeen ontzettend veel dingen uit hun hoofd weten en doseringen kunnen zoals in Nederland niet snel even in het farmacotherapeutisch kompas worden opgezocht. Daarbij bevind ik me ineens ook wel weer heel vaak in de schoolbanken. Deze had ik in Nederland al achter mij gelaten, maar nu heb ik ineens elke dag van 8 tot 9 uur en van 14 tot ongeveer 16 uur (dit zijn de theoretische tijden, in de praktijk wil dit nog wel eens wisselen) college samen met nog zo’n 100 man opgepropt in een klein lokaal waar de temperatuur en het aantal zweetdruppeltjes stijgen naar mate de tijd vordert. De meeste tijd bevind ik mij in het ziekenhuis, maar hier buiten probeer ik zoveel mogelijk van de stad te ontdekken en ook zoveel mogelijk het strand op te zoeken zodat ik ook daadwerkelijk met een kleurtje thuiskom;-) De feestdagen zijn rustig verlopen. Met de kerst ben ik naar een resort aan de kust geweest en oud en nieuw heb ik helaas in mijn eentje en door stroomuitval in het donker moeten vieren. Op heel Afrikaanse wijze moest alles nog op het laatste moment worden geregeld. Ik zou in eerste instantie met een jongen, die ik al in Nederland heb leren kennen en nu hier in Dar opnieuw heb ontmoet, op stap, maar door onverklaarbare redenen ging dit niet door. Toen zou ik met Virginia naar een strandfeest, maar helaas ging dit door ziekte ook niet door. Soms heb je niet alles in eigen hand, dat is Afrika;-) . Nou, ik hoop dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven hoe mijn dagelijkse Tanzaniaanse leven eruit ziet
Kwa heri, en veel liefs,
Sietske
Nu het nieuwe jaar is begonnen en ik alweer een maand in Tanzania zit is het hoog tijd voor een update. Ik ben inmiddels begonnen met mijn stage op de kinderafdeling van het ‘Muhimbili National Hospital’. Muhimbili is de grootste en enige overheidsgefinancierde opleidingsziekenhuis van Tanzania en patiënten uit de wijde omgeving worden naar het ziekenhuis verwezen. De kinderafdeling bestaat uit 5 ‘units’: algemene kindergeneeskunde, oncologie, neonatologie, ondervoeding en diarree/infectieziekten. Ik zal de komende weken roteren tussen de verschillende units, maar momenteel loop ik rond op de algemene kinderafdeling. Een hectische afdeling met een breed scala aan ziektebeelden. Waaronder veel nieuwe, relatief onbekende ziektebeelden die specifiek voor de tropen zijn en vaak armoedegerelateerd, zoals HIV/AIDS, malaria. Dus ik kan hier zeker veel leren. Ondanks dat het, het grootste ziekenhuis van het land is, is ook hier er een gebrek aan medische hulpmiddelen. Kinderen gaan helaas dood door gebrek aan of gebrekkige medische apparatuur. De afdeling is hectisch en druk met moeders en diens kinderen, tientallen medische studenten, en een enkele verpleegkundige of specialist. Een bed moet regelmatig worden gedeeld door 2 kinderen en diens moeders en daarnaast moet de familie zelf zorgen voor de verzorging en eten voor de patiënt. Privacy is er niet, er zijn geen gordijnen rondom het bed en alles wat dient te worden besproken vindt plaats op de kamer, waar iedereen mee kan luisteren. Officieel zou er elke dag een visite op de afdeling moeten plaatsvinden, maar het is elke dag afwachten wanneer deze, als deze überhaupt al plaatsvindt, zal gebeuren. Want vooral zo rond de feestdagen waren veel specialisten er gewoon niet. De manier van werken is wel even wennen. Een flink portie geduld heb je hier wel nodig. Dingen kunnen ongelooflijk traag gaan hetgeen soms erg frustrerend kan zijn.Wat het werk ook lastig maakt is de taalbarrière. Mijn medestudenten en de doktoren spreken allemaal wel Engels (alhoewel dat ook niet makkelijk is te verstaan), maar de patiënten en diens ouders spreken vrijwel geen Engels. En er wordt van de coassistenten verwacht dat ze een zéér uitgebreide anamnese afnemen, dus dit is een enorme uitdaging in het Kiswahili. De basisdingen lukt nog wel, maar om alles zo gedetailleerd uit te vragen ben ik afhankelijk van een tolk. Deze eerste weken heeft een van mijn medestudenten ‘Virginia’ zich over mij ontfermd en zo beetje opgetreden als mijn privé tolk en gids. Wat ontzettend fijn was. Hopelijk zal ik de toekomst steeds meer zelfstandig kunnen werken. Naast het studeren van Kiswahili moet ik ook mijn medische kennis bijspijkeren. De coassistenten moeten hier in het algemeen ontzettend veel dingen uit hun hoofd weten en doseringen kunnen zoals in Nederland niet snel even in het farmacotherapeutisch kompas worden opgezocht. Daarbij bevind ik me ineens ook wel weer heel vaak in de schoolbanken. Deze had ik in Nederland al achter mij gelaten, maar nu heb ik ineens elke dag van 8 tot 9 uur en van 14 tot ongeveer 16 uur (dit zijn de theoretische tijden, in de praktijk wil dit nog wel eens wisselen) college samen met nog zo’n 100 man opgepropt in een klein lokaal waar de temperatuur en het aantal zweetdruppeltjes stijgen naar mate de tijd vordert. De meeste tijd bevind ik mij in het ziekenhuis, maar hier buiten probeer ik zoveel mogelijk van de stad te ontdekken en ook zoveel mogelijk het strand op te zoeken zodat ik ook daadwerkelijk met een kleurtje thuiskom;-) De feestdagen zijn rustig verlopen. Met de kerst ben ik naar een resort aan de kust geweest en oud en nieuw heb ik helaas in mijn eentje en door stroomuitval in het donker moeten vieren. Op heel Afrikaanse wijze moest alles nog op het laatste moment worden geregeld. Ik zou in eerste instantie met een jongen, die ik al in Nederland heb leren kennen en nu hier in Dar opnieuw heb ontmoet, op stap, maar door onverklaarbare redenen ging dit niet door. Toen zou ik met Virginia naar een strandfeest, maar helaas ging dit door ziekte ook niet door. Soms heb je niet alles in eigen hand, dat is Afrika;-) . Nou, ik hoop dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven hoe mijn dagelijkse Tanzaniaanse leven eruit ziet
Kwa heri, en veel liefs,
Sietske
-
05 Januari 2014 - 15:45
Jan Dantuma:
leuk verhaal Sietske. Veel succes met jou stage en geniet van de prachtige omgeving. -
05 Januari 2014 - 18:47
Erica:
Al veel geleerd en nog veel te leren maar met jou doorzettingsvermogen kom je er zeker, je stage in afrika heb je ook voor elkaar gekregen en daar heb je ook hard voor moeten werken. Leuk om jeTanzaniaanse verhalen te volgen. En het is je gelukt om het aan facebook te koppelen. -
05 Januari 2014 - 19:48
Nienke Dantuma:
Hoi! Daar was het verslag al, hartstikke leuk! Altijd weer bijzonder om de verhalen te lezen. AIDS, Malaria en andere ziekten die in de tropen vaker voorkomen...zijn natuurlijk ervaringen die je ergens anders nooit zou opdoen. Je zet je iig er vol voor in....succes! liefs mij -
05 Januari 2014 - 20:00
Sietske:
Ha, mooi om je verhalen te lezen. Succes daar! -
05 Januari 2014 - 20:16
T. Baukje:
Hiel fijn om dyn ferslach wer te lêzen. Wat in soad yndrukken, en ek o sa heftich liket my ta.
Wij hoopje datsto goede kontakten haste mei dyn kollegaas sa dat it ek allegearre dielt wurde kin.
Groetsjes. -
05 Januari 2014 - 23:05
Werdiena:
Hee Sietske!
Leuk verhaal! Wat een indrukken en belevenissen. Dat is wel heel anders dan hier hè.. Succes!! X
-
06 Januari 2014 - 12:37
Teake:
Hee sietske,
Leuk verhaal jammer dat je oud en nieuw allen hebt moeten vieren.
Mooi dat je het wel naar je zin hebt in Afrika.
Groetsjes van mij -
06 Januari 2014 - 14:14
Mem:
Hoi hoi , weer een leuk verhaal. Zou best even om het hoekje willen kijken. De foto's van het strand ed zijn om jaloers op te worden maar de situatie in het ziekenhuis zou ik niet graag in Nederland willen hebben.
Dus blijf genieten van alles!!! Haal het beste uit je tijd daar, of het nou in het donker is of aan het strand!!
Succes en dikke tut fanuit Fryslan!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
